Lon Godin
De schilderijen van Lon Godin zijn vaak groot en hebben onmiddellijk impact zonder dat ze verhalend zijn. Beweging, patronen, licht zijn de elementen waarmee haar grote doeken imponeren. De schilderijen roepen associaties op met architectuur of natuur.
In alle schilderijen valt de beweging op. Kleurvlakken doen soms onscherp aan, als een bewogen foto, structuren pulseren in de ruimte van het schilderij, trekken je als toeschouwer naar binnen of voeren je in razende vaart over het oppervlak van het doek. In haar video-installaties en foto’s is dat alles terug te vinden. Maar dat is evident. Licht is het penseel van de fotografie. Zo hanteert ze dat ook in haar abstracte schilderijen.
Als beschouwer word je in eerste instantie door de kracht en dynamische schoonheid van het beeld gevangen. Geleidelijk ga je mee in de wereld van het schilderen van Godin, herken je de regels, de kwaliteiten van de verfstreek, het ritme van de vorm en de noodzakelijkheid van de structuur. Zo wint het werk aan betekenis en blijft het tot je spreken.
Inzage in haar werkwijze en bewustzijn van het belang van haar keuzes gedurende het schilderen zelf zijn belangrijk voor het begrip van haar werk. Wat er ogenschijnlijk vanzelfsprekend uitziet is het gevolg van een zeer gedisciplineerde en zeer deskundige exploratie van het schilderen. Lon Godin heeft haar hele carrière abstracte kunst gemaakt. Foto’s, film en vooral schilderijen. Het lijkt een obligate uitspraak, maar het is wezenlijk: abstracte kunst is iets anders dan voorstellingsloze kunst. Lon Godin maakt abstract werk. Ze vertrekt vanuit structuur en kleur. Daarmee werkt ze bewust in een inmiddels lange en rijke traditie van kunstenaars die abstracte kunst maken, van Malevich en De Stijl tot en met Gerhard Richter en Gunther Forg. Licht, vorm en structuur zijn naast kleur de belangrijke actoren op het doek.
Lon Godin bouwt haar schilderijen heel zorgvuldig op; construeert de vormen en geeft uitwerking aan de uitvoering alsof de logica van het schilderij haar hand dicteert. Eerst is er een reeks van handelingen die een structuur laat ontstaan. Het schilderij vult zich vanuit de handeling en de materialiteit van de verfstreken. Er is niet eerst een voorstelling of een concept. Ze vertrekt vanuit een schilderkunstig credo, waarbij de structuur en het schilderen zelf samen met de zelfopgelegde beperkingen, het beeld uiteindelijk zal bepalen.
Op het, op het eerste gezicht kleine, terrein van de abstracte kunst, is ieder detail en ieder gebaar van belang. De dikte van de verf, de verwijzing naar vorm van een structuur, het einde van de verfstreek, de geringste ingreep kan associaties wekken met werk van beroemde voorgangers. Mark Rothko, Gerhard Richter, Per Kirkeby, of Sean Scully, haar werk past in een schildertraditie die deze kunstenaars als dominante bakens kent. Beweging, ruimte, emotionele lading zijn het gevolg van een strikt persoonlijke zoektocht naar de zeggenschap van kunst. Voor Lon is kleur op zich niets. Kleur is een deel van de uitkomst van het schilderen. Voor haar gaat het in eerste instantie in het schilderij, maar ook in haar foto’s en video’s, om ruimte die door licht, beweging en kleur ( of zwart en wit) geschapen wordt.
Ze is heel lang streng geweest, vertelt ze. Ze concentreerde zich op systematiek, de kwaliteit van de verfstreek, ruimte, materialiteit en dynamiek. Een deel van haar fascinatie is hoeveel van die strengheid kan worden losgelaten zonder dat het beeld willekeurig werkt. Hoe een parallel te vinden tussen ervaringen in de ‘werkelijkheid’ en het ervaren van het schilderij.
2019 Jeroen Chabot